Wieczór poetycki

Z panią M. postawiłyśmy sobie ambitne zadanie: zachęcić dzieciaki do czytania poezji. Zainteresować ich, wciągnąć, podpuścić do uczenia się na pamięć, recytowania, szukania nowych autorów, czytania, a może nawet pisania własnych wierszy... Zainspirowała nas do tego pani D. - wychowawczyni starszych klas, polonistka. Zorganizowała u siebie w klasie wieczór poetycki. Najważniejsze było to, że odbywał się tylko w gronie dzieci. To nie miał być występ i odklepywanie przed rodzicami wyuczonych wierszyków. To miało być wspólne dzielenie się tym, co nam się podoba, co nas wzrusza, albo nas śmieszy. Pani D. zadbała o odpowiedni nastrój: poczęstunek, przyciemnione światło i już można to poczuć... Podobno dwoje uczniów siedziało pod ławką i pisało wiersz; to było to miejsce i ten moment – nadeszło natchnienie. Jakiś nauczyciel w trosce o ich oczy chciał zapalić światło. Pani D. cicho, ale stanowczo zaprotestowała: „Słuchaj, to jest tylko chwila, myślę, że ich oczom nie zdąży to zaszkodzić, a natchnienie mogłoby uciec”.

Kiedy opowiedziałyśmy w klasie o naszej koncepcji spotkałyśmy się z pomrukiem dezaprobaty... „Proszę pani, ale ja to wierszyki czytałem jak miałem cztery lata”. Jednak brnęłyśmy w to dalej. I dzień po dniu sytuacja nabrała lepszych barw. My przyniosłyśmy stosy książek z ulubionymi wierszami, dzieci zaczęły odgrzebywać w pamięci śmieszne historyjki i rymowanki i też przynosić książki. Czytaliśmy wspólnie, zaśmiewając się, i oni czytali samodzielnie, wysłuchaliśmy kilku recytacji, parę osób przepisało ulubione wiersze. Zapał wzrósł, kiedy pojawił się jeszcze jeden pomysł: po wieczorze poetyckim zostaniemy na noc w szkole. No tak. To już właściwie cała klasa nastawiła się entuzjastycznie do poezji.

Rzecz odbędzie się jutro. Pani M2 przygotowała wiersz Gałczyńskiego „Strasna zaba. Wiersz dla sepleniących” , ja wystąpię z „Panem Tralalińskim” Tuwima. Nie wiem co ma w planie pani M. Mam nadzieję, że nas czymś zaskoczy.